strukturach liniowych
Encyklopedia PWN
fiz. kryterium obowiązujące w układach utrzymywanych przez zewn. bodźce termodynamiczne w stanach dalekich od równowagi;
mat. homomorfizm danej grupy (mat. ) w grupę wszystkich odwracalnych przekształceń pewnego zbioru X z dodatkową strukturą, zachowywaną przez te przekształcenia;
termin wprowadzony w latach 40. XX w. przez geologów radzieckich (m.in. A. Piejwe 1945) na określenie stref wielkich pęknięć skorupy ziemskiej, sięgających w głąb do górnego płaszcza Ziemi (do 100–700 km), o dł. kilkuset do kilku tys. km i szer. kilku do kilkudziesięciu km;
fiz. rozkład natężenia promieniowania widzialnego uzyskany w wyniku jego rozszczepienia na jednobarwne składowe (którym odpowiadają określone długości fal) za pomocą przyrządów spektralnych, np. monochromatora czy spektrografu optycznego; również skład widmowy tego promieniowania.
stop żelaza z węglem (2,11–4% węgla) i pierwiastkami pochodzącymi z procesu metalurgicznego (mangan, krzem, fosfor, siarka) lub dodatkami stopowymi;
mat. przestrzeń liniowa (nad ciałem K) z dodatkowym działaniem mnożenia elementów, takim że wraz z działaniem dodawania (w przestrzeni liniowej) tworzy strukturę pierścienia.
